ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

Adrenalina no corpo de vixilancia aduaneira

 

Vicente Lorenzo Santiago é un veciño de Cariño e axente de vixilancia aduaneira marítima desde hai 14 anos e actualmente traballa na base marítima da Coruña. Compaxina o seu traballo no servizo de aduanas con outras actividades de lecer como a pesca. A súa paixón desde moi neno é o mar.

 

ADRIEN LÓPEZ NÚÑEZ (1º ESO D)

 

Que é o corpo de vixilancia aduaneira?

O corpo de vixilancia aduaneira é un corpo policial e armado dentro do que é a Axencia Tributaria que pertence ao Ministerio de Facenda no ámbito de aduanas e impostos especiais.

 

Para ser axente de vixilancia aduaneira que temos que facer?

En principio, hai que ter uns estudos mínimos de Bacharelato ou de FP de segundo grao e despois optar a unhas oposicións e probas físicas específicas.

 

Exercedes como policías ou tedes máis autoridade?

O noso corpo exerce como policía fiscal e xudicial.

 

Actuades sempre no mar ou tamén en terra firme?

Na vixilancia aduaneira hai dous ámbitos de actuación: o terrestre (investigación) e o marítimo. Ás veces hai que compatibilizar unha cousa coa outra. Aínda que traballemos no marítimo, tamén participamos cos de investigación de terra.

 

Tedes algún plan preciso antes de saír ó mar?

En principio, todas as semanas hai unhas saídas ao mar marcadas dende Madrid para indicarnos as zonas de vixilancia e a hora precisa de cada unha delas para que poidamos prepararnos con tempo dependendo do que nos indiquen.

 

Podes contarnos algo dunha intervención para poñernos cardíacos?

As intervencións sempre se viven en tensión e moita adrenalina porque as embarcacións sempre intentan fuxir e van cara ás praias ou rochas para deixar as lanchas e fuxir correndo abandonando a mercancía. Temos que arrimarnos o máximo posible ou chocar contra a outra embarcación para saltar nela co risco que sempre supón para nós. En ocasións, eles son os que acosan as nosas embarcacións con manobras agresivas. Como nós non podemos abandonar a lancha, montamos na zódiac e imos tras eles tamén.

 

Cando saídes ó mar que apoio tedes se o necesitades, outro barco, un helicóptero?

Xeralmente cando hai programada unha operación determinada o corpo de vixilancia aduaneira conta cos seus helicópteros, avións e varios tipos de embarcacións. Se a intervención é máis complexa, compartimos actuación coa Policía Nacional e a Garda Civil.

 

Cando incautades mercancía cal é o protocolo que tedes que seguir?

Depende da mercancía. Se é contrabando ou se hai produtos nun vehículo, todo iso pasa a disposición xudicial e despois ao que se chama unha subasta pública. En cambio, se a mercancía é droga, esta lévase a un centro determinado e incinérase. Xeralmente lévase ás Pontes a queimar.

 

Que tipo de accións son as máis correntes na zona da costa galega e, en especial, na da Coruña?

O que máis vemos na Coruña é o contrabando de tabaco. Hai moitos mercadiños no que se vende ilegalmente e tamén os alcoholes e licores, que se venden sen pagar os impostos establecidos pola lei. Tamén hai tráfico de estupefacientes entre diversos puntos de Galicia.

 

En que zonas traballades en Galicia? Cales son as zonas máis conflitivas neste momento na Península?

Aquí en Galicia temos unha base de vixilancia aduaneira cada 50 quilómetros de costa: Ribadeo, A Coruña, Muros, Vilagarcía, Marín e Vigo. A nosa costa é difícil polas condicións do mar pero agora mesmo en España a zona máis conflictiva é a do sur porque é onde hai moito movemento de narcotráfico.

 

Así é como traballa o corpo de vixilancia aduaneira, un traballo que non está exento de perigos e do que non adoitamos oír falar moito deles.

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

"Son unha pequena influencer porque a xente segue as miñas recomendacións"

 

Patricia García é unha xornalista e influencer. Ten unha vida moi movida xa que polo seu traballo ten que viaxar moito. Como é a súa profesión?

 

Khady Seck (1º ESO D)

 

Que che inspirou para traballar como xornalista en La Voz de Galicia?

Eu penso que foi algo co que xa nacín. Dende pequena sempre me gustou escribir. Estaba sempre escribindo contos cando estaba na casa. Cando tiña seis anos fixen un cómic e gañei o primeiro premio nun concurso que facían en Corme polo Día das Letras Galegas.

 

Que estudaches para ser xornalista?

Estudei xornalismo na Universidade de Santiago de Compostela. Empecei facendo prácticas en La Voz de Galicia e despois traballei no ADN, que era un xornal gratuíto, e tamén en El Ideal Gallego, onde escribía de política local e información municipal. Tamén me formei como community manager e fixen un posgrao sobre social media pola Universidade de Barcelona.

 

Sobre que temas escribes no xornal?

No xornal escribo todas as semanas de moda no suplemento YES, que sae todos os sábados. Tamén escribo de locais e tendas novas da Coruña na sección “A la Última con Donkeycool” que sae dúas veces por semana na edición da Coruña de La Voz.

 

Cal é a túa entrevista favorita?

 Máis que a miña entrevista favorita, unha das reportaxes que máis alegrías me deu foi unha titulada “La farmacia que receta felicidad”, que foi sobre unha farmacia “influencer” que hai na Coruña e que despois de que eu a sacase converteuse nun tema viral en toda España e acabou saíndo en todas as televisións.

 

Cal é o sitio máis lonxe ao que chegaches para facer unha entrevista?

Lonxe camiñando… Non moito, he he. Pero si lle fixen unha entrevista a Nichole Galicia, que é unha actriz de Hollywood que traballou co director Quentin Tarantino. E outra á nai de Chiara Ferragni, a influencer italiana con más de 22 millóns de seguidores en Instagram. E ao seu antigo mozo.

 

Cal sería a túa reportaxe soñada?

Calquera na que descubra xente incrible e con moito talento.

 

E a onde che gustaría chegar como xornalista?

Facer a miña propia publicación de tendencias e viaxes.

 

Gústache máis escribir ou gustaríache traballar na tele?

Gústame máis escribir. Creo que non serviría para a televisión, hehe. Nos últimos anos empecei a colaborar tamén na radio e é algo que me gusta e que resulta moi agradecido.

 

Ademais de escribir no xornal, tamén traballas en redes sociais, como é ese traballo?

Teño as miñas propias redes e tamén me encargo de xestionar as redes sociais doutros negocios. Nas miñas, traballo sobre todo en Instagram @donkeycool e no blog www.donkeycool.es. Sempre teño que ter contido para subir.

Normalmente publico cousas de moda, de viaxes e tamén tendas e locais novos que abren na Coruña. Nas redes sociais das outras empresas que levo encárgome de facer as fotos, dos textos e tamén de subir ese contido ás diferentes redes. Ah! Tamén dou clases na escola de moda Goymar.

 

 Cal é o sitio ao que viaxaches que máis che gustou para facer fotos para Instagram?

O meu favorito foi California, en Estados Unidos. As mellores que fixen foi no deserto de Joshua Tree.

 

Cantos seguidores tes nas redes sociais?

Teño uns 18.500 seguidores en Instagram, que é a miña principal plataforma.

 

Considéraste influencer?

Boa pregunta! Pois non sabería que dicir. Si, penso que son unha pequena influencer porque ao final a xente segue as miñas recomendacións.

 

Traballas con marcas?

Si, unha das cousas boas que me deron as redes sociais foi a posibilidade de traballar con marcas como Sezane, Bershka, Renault, Estrella Galicia, Stradivarius, Únicla ou outras empresas importantes como o centro comercial Marineda City.

 

Fas ti as túas propias fotos ou tes alguén que chas faga?

As fotos facémolas entre o meu mozo e mais eu, normalmente sempre co móbil.

 

Coñeceches algún famoso nas viaxes ou co teu traballo en redes sociais?

Coñecín a outros influencers como, por exemplo, a youtuber Rebeca Stones ou outra influencer de Barcelona que me gusta moito e que se chama Blanca Miró.

 

Cal sería a túa foto ideal?

A miña foto ideal sería… coa miña afillada Khady! Ou calquera na que haxa unha mesa bonita chea de candeas, pezas de cerámica e froita de cores.

 

Estás contenta co teu traballo?

Moi contenta, aínda que ás veces é un pouco duro porque nunca teño un momento libre.

 

Se tiveses que elixir entre ser xornalista ou influencer, cal elixirías?

Creo que xornalista, aínda que as dúas cousas van da man. Grazas ao meu traballo en Instagram abríronseme moitas portas como xornalista, así que tamén estou moi agradecida ás redes sociais.

 

Grazas pola entrevista. Espero que che vaia moi ben no teu traballo e que poidas ser recoñecida.

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

“Había que traballar moi duro e non che pasaban nin unha”

 

Francisco García Vázquez, un policía nacional que tivo que marchar fóra da súa localidade durante oito anos, cóntanos como foi esa experiencia.

 

Jesús García Míguez (1º ESO C)

 

Con cantos anos entraches no Corpo Nacional de Policía?

Eu empezei con 21 anos.

 

Cantos anos estiveches sendo policía nacional?

Levo máis ou menos 44 anos.

 

En que zona administrativa traballaches?

Traballei en Seguridade Cidadá (Patrulla 091).

 

A onde tiveches que marchar por motivos laborais?

Tiven que ir a San Sebastián e a Santiago de Compostela.

 

Canto tempo tiveches que estar fóra?

Pois mira, tiven que estar exactamente cinco anos en San Sebastián e tres en Santiago.

 

Cando eras pequeno, querías ser policía ou pensáchelo máis tarde?

A verdade é que eu de pequeno quería ser escaparatista aínda que xa sei que soa un pouco raro. (Ri).

 

Que tiñas que estudar para chegar a ser policía?

Pois eu tiven que estudar Bacharelato.

 

Como foi o teu primeiro día na academia?

Foi moi ilusionante pero tamén bastante duro porque daquela había que traballar moi duro e non che pasaban nin unha.

 

E como foi o teu primeiro día na rúa?

Foi un dia moi moi moi nervioso de orgullo e coñecendo os meus próximos compañeiros de traballo.

 

Así é a vida dun policía que leva moitos anos no corpo e as súas experiencias.

 

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

“DE PEQUENO XA MONTABA E DESMONTABA COCHES”

 

José María, máis coñecido como Chegue, nacido na Coruña, é un mecánico ao que xa desde pequeno lle gustaban os coches. Como curiosidade, empezou arreglando bicicletas ós seus amigos e tamén gañou un premio na escola por montar unha bicicleta cuns poucos cachivaches.

 

ALBA ENJAMIO VÁZQUEZ (1° ESO C)

 

Por que decidiches ser mecánico?

Porque desde pequeniño sempre se me deu por desmontar cousas e montar. Gústame argallar e arreglar desde sempre, a verdade.

 

Como chegaches a ser mecánico? Foi difícil?

En principio non xa que era moi xoven. Foi unha cousa que viña desde atrás.

 

Gustaríache ter o teu taller propio?

Non, xa que me gusta o taller co meu xefe e tamén porque nos levamos moi ben entre os compañeiros.

 

Que ten de interesante o teu traballo?

Ten de interesante que nunca fas o mesmo, sempre fas cousas distintas. Os coches nunca son os mesmos, sempre hai variedade e iso ten de interesante.

 

Curiosidades que che pasaran no traballo.

Algunha vez que outra teño preparado un coche, empezar a reparalo e sáeme unha rata do capó. Outra vez no capó tiña un son raro e saíume un gatiño.

 

Algunha cousa que queiras compartir para futuros mecánicos que ti non aplicaches e te arrepintes?

Que estuden, que estuden a materia, sistema eléctrico e todo iso porque á parte hoxe é fundamental.

 

Dedícaste só a ser mecánico ou fas máis cousas?

Pois no meu traballo fanse máis cousas á parte de arreglar coches. Fanse traballos eléctricos no coche, fanse traballos de axustar pezas. É moi variado.

 

Despois de traballar todo o día é difícil lavar as mans?

Despois de traballar todo o día, non é difícil, é imposible! Porque a graxa coase por tódolos poros da pel.

 

Estás contento co teu traballo?

Estou moi contento e non o cambiaría por outro. Gústame moito.

 

É cansado o teu traballo?

Según o traballo que sexa. Se hai que facer traballos de embragues non, pero outros traballos si.

 

Cal foi o traballo máis longo que fixeches?

O traballo máis longo foi de dous ou tres días por abrir un motor, desmontalo, limpalo e volvelo montar.

 

Serías capaz de coller algo do lixo e montar algo?

Si, de por si xa o teño feito. Coller calquera ferro, quitarlle unha peza para un coche.

 

Cal foi a cousa máis rara que colliches para construír algo?

Por exemplo, unhas rodas e uns rodamentos e facer un carriño para un neno.

 

Este é o día a día duha persoa e de como chegou a ser mecánico. Está moi agradecido do que lle brindou a vida.

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

Santiago Losada: “A diabete é unha difícil carreira”

 

A diabete arrasa por onde pasa pero, grazas ós avances médicos logrados nestes século, todo foi mellorando. É unha enfermidade difícil, si, pero avanzouse moito, aínda que queda carreira por andar para que os diabéticos poidan levar unha vida normal.

 

Pablo Losada Cristino (1º ESO B)

 

Comecemos por unha pregunta básica, que é a diabete?

A diabete é unha enfermidade crónica que afecta a moitos millóns de persoas no mundo.

 

A que se debe a diabete?

Hai dous tipos de diabete: a tipo 1 e a tipo 2. Ás veces débese a unha reacción autoinmune do organismo, o caso do tipo 1, e outras veces débese á obesidade, sedentarismo, mala alimentación... Este último é o caso 2.

 

En que se diferencian?

A tipo 1 pode xurdir en nenos incluso pequenos. É unha reacción autoinmune do organismo. A 2 é por falta de exercicio, mala alimentación...

 

Cal é peor? Cal ten maior taxa de mortalidade?

As dúas son iguais de malas. A máis mortal será seguramente a tipo 1, pero non teño os datos.

 

Cales son os riscos ós que se somete un diabético?

Sobre todo as consecuencias da diabete son enfermidades cardiovasculares, ictus, infartos, insuficiencia cardíaca e tamén complicacións microvasculares como a neuropatía diabética, problemas nos riles como tamén problemas microvasculares nas pernas coa circulación do sangue.

 

Que é unha hipoglucemia?

Unha hipoglucemia é cando os niveis de glucosa no organismo baixan por debaixo de certos límites seguros e que se produce sobre todo nos diabéticos sometidos a un tratamento con insulina.

 

Que é o peor da diabete?

Sobre todo que é unha enfermidade que non doe. Entón, ti non sabes que tes unha diabete pero estache a facer un montón de dano. Ti non sabes que es diabético ata que unha análise de sangue cho di.

 

Compara a vida dun diabético a principios do século pasado coa dun de principios deste.

A principio do século pasado os diabéticos morrían sen máis porque non había tratamento, non había insulina nin fármacos hipoglucemiantes; polo tanto, desenvolvían unha cetacedose e morrían. Os pacientes hoxe en día obviamente teñen unha esperanza de vida moito máis alta. Pero a diabete é unha enfermidade seria que reduce a esperanza de vida, sobre todo se non se trata e se non se toma en serio.

 

A vida dun diabético cres que é dura?

Agora menos que antes pero evidentemente teñen que levar dieta, teñen que facer exercicio, teñen que tomar as súas medicacións... Require unha certa disciplina.

 

E como  a viven os familiares?

Sobre todo os familiares dos nenos diabéticos tipo 1 teñen moita preocupación porque o neno se ten que poñer a insulina, facer os seus autocontrois de glucemia, levar unha vida cunha alimentación determinada, ter coidado co exercicio físico... Hai que ter unhas precaucións.

 

A diabete é unha enfermidade dura que non avisa, pero sempre hai saída. Grazas ós avances médicos, cada vez queda menos treito por andar.

 

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

“Encántame falar coa xente”

 

Verónica Veira, ademais de traballar no “Baúl de la Abuela”, é nai, pasteleira e lectora. Que non pode facer esta muller! Actualmente está nun ERTE, pero seguramente dentro de pouco xa regresará ó seu poso laboral.

 

 Manuel Andrade Veira (1º ESO B)

 

En que traballas?

Pois actualmente traballo no “Baúl de la Abuela”, que é unha tenda de roupa, lencería de fogar...

 

Porque elixiches ese traballo?

Pois foi o primeiro traballo que tiven ao saír do instituto e empecei aí e alí sigo e gústame ademais.

 

Se puideras elixir outra profesión, cal sería?

Profesora, profesora de infantil. Gústanme moito os nenos. De feito eu teño tres.

 

Que é o que máis che gusta do teu traballo?

A atención ó público. Falar coa xente, encántanme falar coa xente.

 

Canto tempo levas traballando?

Eu levo 23 anos. É moito tempo. (Buf). O tempo pasa moi rápido.

 

Que estudos fixeches para traballar niso?

Realmente para traballar niso non fixen ningún estudo. Eu estudei un FP de Administración e Comercio e despois, ó acabar o instituto, metinme xa alí a traballar e alí sigo.

 

Que querías ser ti de pequena?

Pois panadeira. Gústame moito facer cousas como o pan, biscoitos e todo tipo de pastelería, etc.

 

Cal é a túa situación actual no teu traballo?

Pois actualmente estou nun ERTE dende o ano pasado dado a esta situación de pandemia e espero reincorporarme pronto. A ver como van indo as cousas.

 

ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

“PARA MIN AS REDES SOCIAIS SON UNHA ARMA DE DOBRE FÍO’’

 

O seu verdadeiro nome é Jose e nas redes sociais Jaxts. Naceu na Coruña. É repartidor e no seu tempo libre Youtuber / Streamer. Empezou a ser coñecido cando subiu un vídeo a YouTube dando a súa opinión sobre os atentados de Barcelona.

 

Eder Gómez Vigo (1º ESO A)

 

Cal é o teu nome e cantos anos tes?

O meu nome é Jose, nas redes sociais coñecenme coma Jaxts e teño 26 anos.

 

Cal é o teu oficio?

Eu son repartidor e no meu tempo libre, creador de contido.

 

A que se debe o teu nome nas redes sociais "Jaxts"?

É a combinación de dous nomes, o dun amigo e o meu.

 

Cal foi a túa motivación para crear contido en internet?

Como me gusta todo o que é audiovisual, vin unha oportunidade para divertirme e ademais gañar diñeiro extra.

 

Como foron os teus comezos?

Os meus comezos foron na gravación dun vídeo dando a miña opinión sobre o atentado de Barcelona.

 

Que pensaron teus pais cando comezaches a dedicarte a isto?

Os meus pais comezaron a ver contido desde YouTube e outras plataformas, por iso lles pareceu ben. Entón dixéronme que se a ti che gusta, parécenos ben.

 

Que son para ti as redes sociais?

As redes sociais son boas para falar en diferentes partes do planeta, pero tamén son malas por esa razón. Non ten que dar información persoal. Para min as redes sociais son unha arma de dobre fío.

 

Como é o proceso que tes que facer para subir un vídeo?

Vai en partes. Primeiro, a creación dun guión e, a continuación, a gravación do vídeo. Por último, e non menos importante, a edición.

 

Cres que calquera pode dedicarse a isto?

Si, claro, pero sempre con cabeza. O mundo de internet é moi perigoso se non sabes utilizalo como é debido.

 

Que consellos lle darías a un principiante?

Constancia, traballo, ilusión e creatividade.

 

Xeraches ingresos creando contido en internet?

Si, sobre todo facendo directos na plataforma de Twitch e creando contido no meu equipo de eSports.

 

Que é un equipo de deportes electrónicos?

É como o fútbol, con ligas e competicións, pero no campo dos xogos electrónicos.

 

Cal é a tua función nese equipo?

O meu papel, e o dos meus compañeiros, é a sección de creación de contidos e tamén a publicidade de produtos como cascos, teclados, cadeiras gamers... Nós representamos o equipo chamado Veteranos.

 

Moitas grazas por concedernos esta marabillosa entrevista e desexámosche que chegues moi lonxe como persoa e como creador de contido.