ENTREVISTAS XORNALÍSTICAS 1ºESO

 

A vida cincuenta anos atrás

 

Hoxe botamos una ollada á vida de hai cincuenta anos. María Dolores Fernández cóntanos como foi a súa infancia nos anos 70. Ela pasou de estudar nunha escola dunha pequena vila a un grande internado nunha gran cidade. E iso é tan só a súa formación académica. Tamén falaremos sobre a comida, os xoguetes…

 

CANDELA FERNÁNDEZ ÁLVAREZ (1º ESO E)

 

Como era a escola hai 50 anos?

As escolas rurais hai cincuenta anos constaban de dúas aulas. Unha para os nenos e outra para as nenas. Non se compartía nin tan sequera o recreo. Os pupitres eran de madeira e eran corridos. Había oito alumnos en cada fila. Cada dous asentos tiñan un buraco para colocar os tinteiros.

 

Que tipos de materiais utilizaban para ir á escola?

O noso material didático constaba dun libro que se chamaba O Parvulito e a Enciclopedia de Primer, Segundo y Tercer Grado. Para escribir, unha pizarra e un pizarrín. Todo reutilizable. (Ri). Ter una libreta, un lapis e goma era un luxo.

 

As fins de semana, descansabades ou traballabades?

A única diferenza co resto dos días da semana era non ir á escola. Había máis tempo para xogar pero aínda así había que colaborar coas tarefas da casa.

 

E como eran os xoguetes?

Pois realmente había moi poucos xoguetes fabricados. O que se podía comprar normalmente eran balóns e monecas. O resto facíamolos na casa. Había monecas, balóns e tamén canicas, que eran un tesouro. (Ri)

 

Que era o que adoitabades comer nesa época?

Pois daquela solíamos comer do que nos daba o campo. A mellor merenda era pan con chocolate e, por suposto, o pan era feito na casa.

 

Completou toda a súa educación na escola rural?

Non, ós oito anos marchei interna a un colexio de monxas en Ourense. O cambio foi radical. Pasei dunha pequena escola e dunha pequena vila (A Pobra de Trives) a un gran colexio e unha gran cidade.

 

Como era a educación e a vida alí comparado coa escola rural?

Completamente diferente. A vida no internado era moi disciplinada e cuns horarios moi estritos. As aulas eran moito máis grandes e dispoñíamos de material escolar novo como as diapositivas e incluso tíñamos un cine.

 

En canto ós profesores, como eran?

Algunhas materias impartíanas as monxas e outros profesores viñan de fóra do colexio. Daquela o castigo físico estaba totalmente tolerado. Podías quedar dúas horas de xeonllos perfectamente. De feito, ás veces atabánme as trenzas ás cadeiras.

 

Cóntenos algunha anécdota con algún profesor.

Sen dúbida da que máis me acordo. (Ri). Tiña dez anos e estaba lendo a escondidas na biblioteca cando de repente se abriu a porta e apareceu a Madre Luísa. Cando a sentín entrar, agocheime detrás da estantería e, ó sentir que se aproximaba, saltei pola ventá que daba á terraza con tan mala sorte de caer e esguinzar o pé. Estiven tres meses sen poder entrar á biblioteca e un mes sen poder sair do internado porque non podía camiñar. (Ri).

 

Cre que cambiou moito a vida nestes anos?

Realmente si. Hai cousas mellores como os métodos de aprendizaxe e a tecnoloxía. E, por outra parte, non son tan positivos xa que fomentan a individualidade.

 

Realmente foi moi interesante falar da vida pasada dos nosos familiares e coñecer os costumes que tiñan. A vida evolucionou moito, positivamente e negativamente como nos conta María Dolores.